Jij doet het vast ook; verhaaltjes vertellen aan jezelf of andere mensen in de vorm van een klacht. Het zijn vaak onschuldig lijkende verhaaltjes. Maar deze zorgen er wel voor dat je ver wegblijft van wie je echt bent. Daarnaast maakt het je leven een stuk ingewikkelder. Hoe dat zit, komt later aan bod. Laat ik eerst een paar goede voorbeelden geven van verhalen die in het dagelijks leven waarschijnlijk heel herkenbaar zijn.
“Die man is irritant. Hij rijdt maar niet door”. “Het was gister veel beter weer toen scheen de zon, wat een treurige dag vandaag”. “Wat onbeleefd, hij is me straal vergeten om te laten weten of hij wel of niet langskomt”. “Ze denkt dat ze heel wat is met haar nieuwe sportschoenen”.
Herkenbaar? Bij bovenstaande voorbeelden gaat het om een soort “gelijk” hebben en iemand anders “ongelijk” te laten hebben. Jezelf “gelijk te laten hebben” plaatst je op een denkbeeldige nummer 1 plaats. Je denkt namelijk dat je ergens beter bent dan de ander, die ingebeelde gedachte klopt natuurlijk niet. Iemand is niet beter of slechter dan een ander. Iemand “is” gewoon, net als dat jij “bent” wie je bent.
Je begrijpt dat deze verhaaltjes niet het zijn van jezelf versterken, maar je ego. Ego is een zelfbeeld dat je hebt ontwikkeld om jezelf op een bepaalde manier te positioneren in relatie tot de omgeving. Doordat je ego gesterkt wordt, leidt dat af van wie je werkelijk bent. Je klagelijke verhaaltjes die je dus vaak uit gewoonte maakt, zorgen op deze manier voor een emotionele verkramping van jezelf. Zo laat jij jezelf dus lijden.
Wellicht dat je het bovenstaande lijden nog niet helemaal herkent als lijden, omdat je ego juist bevredigd wordt. Maar stel dat je morgen eens goed op je eigen verhaaltjes let en deze aanpast wanneer je jezelf erop betrapt: “Hij rijdt zacht”. “De zon schijnt niet”. “Ik weet niet of hij nu langskomt”. “Zij heeft nieuwe sportschoenen”. Dan ben je al een stukje minder aan het lijden en ben je dichter bij wie je werkelijk bent.
